paradygmat, zgodnie z którym procesy edukacyjne są odbiciem społecznego status quo, nie służą one odkrywaniu nierówności społecznych, utrzymywaniu dominacji czy emancypacji.

paradygmat tworzony przez teorie krytyczne, które włączają praktykę edukacji w konflikty społeczne, czyniąc z niej narzędzie walki o dominację.

proces uzyskiwania przez nauczycieli wyższych kwalifikacji faktycznych i formalnych w drodze studiów dla pracujących; w tekście rozumiane jako uzupełnienie kwalifikacji prowadzące do pełnego przygotowania zawodowego.

utrwalony w sposób formalny (najczęściej urzędowy) wytwór ludzkiej działalności.

instrument przystosowania się do zmiennych sytuacji, wzbogacania swoich kwalifikacji, lepszego rozpoznawania potrzeb młodzieży oraz sposobów organizowania samokształcenia i warsztatu swojej pracy.

technika, polegająca na gromadzeniu informacji potrzebnych do rozwiązania konkretnego problemu wynikającego z aktualnych zainteresowań i doświadczeń dziecka; są tu wywiady terenowe, wycieczki, krótkie referaty, samodzielnie dobierane lektury.

technika gromadzenia danych do oceny procesu uczenia się i osiągnięć ucznia; jest ona szansą dla uczniów mających zahamowania w kontekście wymuszającym aktywność werbalną; umożliwia zaprezentowanie umiejętności nie ujawnianych w ocenianiu klasycznym.

zasada oświatowa polegająca na organizacyjnie i prawnie przewidzianej dostępności szkół dla uczniów.

pogląd oparty na przyjęciu istnienia dwóch niesprowadzalnych do siebie czynników.

podejście wychodzące od krytyki istniejącego systemu kredencjalnego; proponuje ono zniesienie relacji między poziomem i rodzajem ukończonej edukacji a aktem przyjmowania do pracy, co przyniesie zniesienie nierówności społeczno-ekonomicznych.

forma kredencjalizmu, której przedstawiciele dążyli do wykluczenia z dostępu do dyplomów osób z mniejszości tylko dlatego, że do tej mniejszości przynależą.

przekonanie, że edukacja tworzy sztuczną – opartą na dyplomach – walutę, która jest ekonomicznie użyteczna.