jeden z typów średniowiecznych uniwersytetów, będący organizacją profesorów, powstawał w silnych ośrodkach szkolnych (np. Paryż), skupiających liczne grono mistrzów i nauczycieli; w uniwersytetach takich rozwijały się najczęściej fakultety sztuk i filozofii oraz teologii.

jeden z typów średniowiecznych uniwersytetów, rodzaj organizacji studentów, gromadzących się wokół wybitnych znawców prawa lub medycyny; studenci wybierali spośród siebie rektora, zatrudniali profesorów, w pewnym sensie decydowali o programie studiów.

zamierzony przez nauczyciela stan rozwojowy uczącego się w sferze poznawczej, emocjonalnej i psychomotorycznej, przedstawiający zakres nowej wiedzy, umiejętności, zdolności i postaw.

cele kształcenia odnoszące się do jakości mniej uchwytnych; pozostawiając rezultat końcowy bardziej otwartym nie specyfikują one wprost wyników podjętych przez ucznia operacji i nie pozwalają nauczycielowi ocenić, czy jego cele zostały osiągnięte.

cele kształcenia odnoszące się do intencji i zamiarów edukacyjnych na poziomie ogólnym, zarówno długo-, jak i krótkoterminowych; mogą one funkcjonować na różnym poziomie ogólności; na najwyższym poziomie mają charakter ideałów wskazujących na jakieś idealne dobro, wartości, które nadają kierunek podejmowanym procesom pedagogicznym; na niższym poziomie ogólności formułowane są zadania rozumiane jako wytyczne do realizacji określonych zamiarów.

cele kształcenia wskazujące konkretne (mierzalne) zachowania uczniów, będące dowodem osiągnięcia celu.

cele kształcenia stanowiące próbę przełożenia intencji na uchwytne kategorie, niezbędne do planowania toku zajęć – pojedynczych lekcji lub jednostek metodycznych, od których zależy następnie realizacja całości projektu; mogą one być operacyjne lub nieoperacyjne.

pożądane i oczekiwane zmiany, jakie pod wpływem respektowania odpowiednich metod, środków i warunków kształtują się w osobowości wychowanków w postaci poglądów, postaw, nawyków oraz innych cech osobowości; cele wychowania – według W. Okonia – obejmują zarówno zmiany natury poznawczo-instrumentalnej, które się wiążą z poznawaniem świata i oddziaływaniem nań, jak i zmiany o charakterze motywacyjno-emocjonalnym, które polegają na formowaniu stosunku wychowanka do świata i ludzi, jego przekonań i postaw, systemu wartości i celu życia; istotnym celem i efektem wychowania staje się uformowanie charakteru wychowanka, to jest doprowadzenie do zgodności jego postępowania z nabytymi i uznawanymi przezeń zasadami mającymi swe źródło w jakimś systemie wartości.

inaczej kolegium dla szlachty założone w 1740 r. w Warszawie przez pijara Stanisława Konarskiego.

istota będąca jedynie procesem informacji, traktująca swe otoczenie jako informacje do przetworzenia.

czynniki takie, jak „odporność” i „zabezpieczenie”; środowiskowe i indywidualne cechy rozwojowe jednostki.