• sposoby i procesy, które istocie ludzkiej pozwalają odnaleźć się w swoim człowieczeństwie;
• wzbudzanie osoby w wychowanku;
• ważny czynnik wysiłku na rzecz promowania „universum personalnego” albo też „wspólnoty osób.

jeden z rodzajów wychowania w domu obcym; odbywało się ono w domu mistrza (majstra) cechowego, pod okiem którego młodzież mieszczańska przygotowywała się do różnych rzemiosł; przebiegało ono poprzez stopnie terminatora i czeladnika, ukoronowaniem był tytuł mistrza (majstra), który nadawał wszelkie prawa cechu i był świadectwem najwyższych umiejętności w konkretnym zawodzie.

według E. Claparede’a, miało to być takie wychowanie, które zmierza do rozwijania procesów psychicznych, rozpatrując je nie jako istniejące niezależne, ale pod kątem widzenia ich znaczenia biologicznego, ich roli, i użyteczności dla działania obecnego lub przyszłego, dla życia. Wychowanie funkcjonalne uważa jakąś potrzebę dziecka, jego dążność do osiągnięcia jakiegoś celu, za dźwignię działania, jakie się chce w nim wywołać.

wychowanie kształtujące uczucia przyjaźni wobec innych narodów oraz solidarności z ludźmi we wszystkich krajach w ich walce o pokój, postęp i sprawiedliwość społeczną; wychowanie internacjonalistyczne jako składnik wychowania szkolnego znajduje oparcie w programach, podręcznikach i metodach pracy szkolnej, w rozwoju turystyki oraz innych form nawiązywania przez dzieci i młodzież kontaktów międzynarodowych.

wychowanie do konkretnej pracy produkcyjnej (zarobkowej), przybierające najczęściej postać wychowania cechowego.

rozumienie człowieka i jego uniwersum możliwe dzięki nauce o reinkarnacji, w której człowiek jest wiecznym duchem wcielającym się w ciało własne, a po śmierci w ciało innej osoby; wychowawcy powinni znać zasady metamorfozy kształtu i istoty człowieka, by w kontakcie z rozwijającym się ludzkim bytem wspierać poprzez wychowanie jego kolejne narodziny; szereg wskazań dla wychowania okultystycznego sformułował R. Steiner.

wychowanie obejmujące ideę szczęśliwego rodzicielstwa i wychowania dzieci bez tradycyjnej surowości, ku optymizmowi, ufności i samodzielności; wyraża się ono poprzez cieszenie się obecnością i rozwojem własnych dzieci oraz łączeniem w okresie rodzicielstwa radości z racjonalną troską o ich życie i umiejętnością budzenia poczucia odrębności i niezależności.

przeciwstawienie się społeczeństwu totalitarnemu, faszystowskiemu na rzecz sprawiedliwości i szczęścia.

wychowanie mające na celu wyrabianie odwagi, siły fizycznej i umiejętności wojskowych (rycerskich), pozwalało ono także nabyć ogłady dworskiej; ten typ wychowania dotyczył synów szlachetnie urodzonych, odbywał się na dworach książęcych i przebiegał przez etapy pazia, giermka, rycerza.

termin zaproponowany przez Józefa Chałasińskiego na oznaczenie sposobu wprowadzania dzieci i młodzieży w obowiązki danego stanu (rycerstwa, mieszczaństwa), sposób ten określała tradycja.

• charakteryzuje się postawą szacunku wobec osoby wychowanka;
• jego rola jest jedynie rolą pomocniczą.

osoba, która zajmuje się wychowaniem dzieci lub młodzieży bądź dorosłych mając do tego formalne kwalifikacje.