technika, której punkt wyjścia znajduje się w bezpośrednich przeżyciach dzieci, w ich potrzebie komunikacji, w kształceniu przeżyć estetycznych i wyobraźni; tworzone indywidualnie, prezentowane i omawiane na forum teksty są treścią zajęć łączących w sobie edukację językową, artystyczną i światopoglądową.

techniki polegające na zestawianiu najbardziej odległych i nie pasujących do siebie elementów po to, by dostrzec między nimi pewne powiązania (analogie) lub na fantazjowaniu „na pełnym luzie”.

inaczej: TI; zespół środków (czyli urządzeń, takich jak komputery i sieci komputerowe) i narzędzi (w tym oprogramowanie), jak również inne technologie, które służą wszechstronnemu posługiwaniu się informacją.

proces całkowitego podporządkowania technologii informacyjnej własnej aktywności intelektualnej.

pogląd filozoficzno-religijny uznający poza i ponad przyrodą jedynego osobowego Boga, będącego stwórcą świata i rządzącego nim.

każdy przekaz kulturowy, który jest nosicielem znaczeń, mówi coś o świecie.

dyscyplina normatywna dotycząca Boga (bogów), powstająca na gruncie danej religii, podejmująca wykład, interpretację i obronę jej twierdzeń i zasad. Najbardziej rozwinięta jest teologia chrześcijańska, składają się na nią: teologia katolicka, teologia prawosławna, teologia protestancka; różnią się one między sobą koncepcją dogmatyczną, soteriologiczną i koncepcją struktury Kościoła.

teologia zwracająca uwagę na: przejście od studiowania Pisma Świętego i teologii systematycznej do przepowiadania i nauczania religii, praktykowanie życia liturgicznego i sakramentalnego, udzielanie rad w dziedzinie moralnej i duchowej, troskę o ludzi mających szczególne potrzeby (np. o uchodźców, narkomanów, chorych, podeszłych wiekiem i umierających), walkę o sprawiedliwość i pokój, opiekę nad ludźmi w różnym wieku i w różnych sytuacjach życiowych.

w szerokim znaczeniu: uogólnienie dokonane na podstawie naukowej analizy rzeczywistości, zmierzającej do sformułowania o niej empirycznych lub analitycznych twierdzeń; w wąskim znaczeniu: sądy, które w określony sposób odnoszą się do wielu faktów szczegółowych jako ich uzasadnienia lub wyjaśnienia; zbiór uporządkowanych praw lub/i prawidłowości, które stanowią wewnętrznie spójne konstrukcje logiczne.

typ analizy zjawisk społecznych i kulturowych, zapoczątkowany przez szkołę frankfurcką; (m.in. M. Horkheimer, Th. Adorno), kontynuowany przez J. Habermasa oraz innych, zwłaszcza niemieckich autorów; teoria krytyczna jest krytyczna w podwójnym sensie; po pierwsze – zaznacza dystans w stosunku do istniejącego status quo i przeciwstawia mu wizję lepszego urządzenia świata społecznego, po drugie – uznając taką krytykę w znaczeniu potocznym za niewystarczającą – postuluje krytykę filozoficzną, mającą na celu wydobycie ukrytych założeń i mistyfikacji procesu poznania (np. nawiązująca do K. Marksa i Z. Freuda krytyka ideologii); teoria krytyczna znalazła się w opozycji do pozytywizmu i przyjmujących jego założenia nauk społecznych; od tych ostatnich różni ją również ścisły związek z filozofią oraz programowe lekceważenie ustalonych zasad podziału między nimi; zakres wiedzy społecznej teorii krytycznej wyznacza w sposób bliższy Heglowi i Marksowi niż współczesnej socjologii; cenny jest wkład teorii krytycznej do rozwoju wiedzy społecznej, najlepiej są znane inspirowane przez nią studia nad autorytaryzmem i faszyzmem; jej popularność stale rośnie, wykraczając coraz bardziej poza naukę niemiecką; teoria krytyczna ma duże zasługi w zakresie krytyki marksizmu oraz odkrywania w teorii Marksa idei nadal aktualnych; jest uznawana za jeden z najbardziej trwałych i wpływowych nurtów w myśli społecznej i filozoficznej XX w.

jedna z podstawowych dyscyplin współczesnej pedagogiki jako nauki; przedmiotem jej badań jest usystematyzowana, spójna i uporządkowana wiedza o wychowaniu, jego celach, treściach, metodach, formach, środkach i uwarunkowaniach; współcześnie zawiera ona wiele różnych podejść teoretycznych i ideologicznych do swojego przedmiotu badań, które zaowocowały wieloma modelami teoretycznymi, opcjami, argumentami i sposobami myślenia o istocie wychowania.

subdyscyplina pedagogiki, uważana w Polsce za jedną z podstawowych nauk pedagogicznych, zajmująca się problematyką celów, treści, metod i organizacji wychowania moralnego, społecznego, estetycznego i fizycznego.