jeden z kierunków reformy według zasad nowego wychowania, realizowany od 1924 roku; szkoła eksperymentalna Petersena tworzyła wspólnotę życia i pracy wzorowaną na rodzinie, nie było w niej podziału na klasy i przedmioty nauczania; uczniowie tworzyli wspólnoty, z których pierwsza i druga obejmowała zwykle po 3 roczniki a wyższa po 2 roczniki; oprócz dzieci w skład wspólnoty wchodzili nauczyciele i rodzice; plan ten wysuwa wychowanie przed nauczaniem, a nauczanie opiera na opracowywaniu kolejnych tematów.

stworzona przez Antona Josepha Sickingera koncepcja doboru pedagogicznego na podstawie uzdolnień dzieci.

pierwszy etap kreowania programu według D. Walkera, następuje w nim wyłonienie na powierzchnię i poddanie pod dyskusję wszystkich jednostkowych koncepcji, idei, teorii programu.

druga z dominujących w Europie orientacji politycznych; składają się na nią zarówno komunalizm, regionalizm jak i bikulturalizm.

narodziło się w 1974 r.; swoją nazwę zawdzięcza Francuzce Françoise d’Eaubonne; u jego źródeł istniało pragnienie dokonania przez kobiety „ekologicznej rewolucji”, która miała na celu uratowanie Ziemi i przedefiniowanie relacji między płciami.

podejście, w którym podstawowymi kategoriami programu są: subiektywizm, indywidualność, estetyka, heurystyki oraz wszystko to, co zachodzi między człowiekiem, jego partnerami a środowiskiem.

podejście, w którym dominuje troska, by program był w wysokim stopniu obiektywny, uniwersalny, logiczny, przekonanie o istnieniu obiektywnej, zewnętrznej w stosunku do podmiotu badającego wiedzy, która odzwierciedla w sposób symboliczny rzeczywistość oraz możliwości precyzyjnego określenia ideałów edukacyjnych.

zjawisko głębokiego i długotrwałego zainteresowania dziecka jednym przedmiotem lub czynnością, pozostawania przy niej albo powrotu do niej w celu dokonywania odkryć na drodze głębokich przeżyć osobistych.

uczelnia kształcąca do coraz bardziej zróżnicowanych zawodów inżynierskich; pierwsza politechnika powstała pod koniec XVIII wieku w Paryżu, w XIX wieku politechniki naśladowały naukową i dydaktyczną organizację uniwersytetów: kształciły inżynierów na wysokim poziomie i prowadziły badania naukowe w wielu specjalnościach.

inaczej: komunikowanie się; proces, dzięki któremu jednostka przekazuje i otrzymuje informacje; komunikowanie może być werbalne (słowne) i niewerbalne (za pomocą gestów, mimiki, tonu głosu itp.).

stale powiększająca się kolekcja materiałów o charakterze autentycznych dokumentów, dobranych według określonego klucza interpretacyjnego i ilustrujących rozwój kompetencji; klucz ten może przybrać postać przebiegającego spiralnie rozważania: czy i na ile (jak) prezentowane materiały, stanowiące ilustrację podjętych form aktywności, wskazują na nabywanie rodzaju i poziomu określonych kompetencji.

technika najczęściej stosowana w nauczaniu języków i osadzona w praktyce szkolnej; sprawdza się za jej pomocą opanowanie przez uczniów podstawowych umiejętności szkolnych oraz umiejętności metapoznawczych, związanych z organizowaniem i realizowaniem własnego uczenia się.