typ kultury współczesnej charakteryzującej się zjawiskiem nieograniczonej konsumpcji, które staje się superukładem odniesienia: kryterium postępu i sukcesu jednostek oraz całych społeczeństw.

jedno ze źródeł zewnętrznych wobec jednostki bodźców, skupia ona w sobie oczekiwania wobec szkoły, ideologie i systemy wartości determinujące jej kulturową, polityczną i ekonomiczną misję; według D. Tuohy’ego poznać kulturę szkoły to poznać wytwory, założenia i wartości obecne w szkole.

kultura jest głównym pojęciem antropologii, oznaczającym wiedzę, technologie, wartości, wierzenia, obyczaje i zachowania wspólne dla ludzi; kultura popularna niekiedy nazywana jest też kulturą masową, ma znacznie szerszy zasięg i jest dostępna dla każdego. Z kulturą popularną związany jest przemysł rozrywkowy: w Europie i USA jest ona zdominowana przez sport, telewizję, film oraz nagrania muzyki popularnej.

kultura, w której podstawowa wiedza o świecie i życiu przekazywana jest młodzieży przez starsze pokolenie wedle przekonania, że sposób życia jest odwiecznie taki sam.

typ kultury charakteryzujący się tym, że starsze pokolenie może i musi się uczyć od młodszego; doświadczenia obu pokoleń są zgoła odmienne. Następuje zerwanie ciągłości między przeszłością a teraźniejszością. Wyrazicielem przyszłości staje się młodzież.

złożone zjawisko, przejawiające się na trzech poziomach: transracjonalnym, racjonalnym, subracjonalnym.

kultura charakterystyczna dla świata, który jest zdominowany przez mass media; przyjmuje się tu, że media nie tyle reprezentują rzeczywistość, ile ją wytwarzają; w kulturze upozorowania rzeczywistość społeczna miesza się z medialną do granic nierozróżnialności; dla określenia tego zjawiska stosuje się często pojęcie hiperrzeczywistości – przedrostek „hiper” oznacza coś bardziej rzeczywistego niż to, co „rzeczywiste”.

(niem.: walka o kulturę), nazwa polityki i walki ideologicznej prowadzonej w latach 1871-1878 w Niemczech z inicjatywy kanclerza O. Von Bismarcka oraz kręgów liberalnych, popierających jego rządy, przeciw opozycji katolickiej.

źródło niepowodzeń edukacyjnych tych dzieci, które znajdują się w środowiskach oderwanych od głównego nurtu kultury, przekazujących im sprzeczne ze społecznym konsensem, patologiczne wartości.

nabywanie kultury (mowa, zabawa, praca, nabywanie świadomości), proces ten bywa nazywany także inkulturacją lub enkulturacją.

rodzaj ideologii zmierzającej do oparcia wychowania na idei wolności indywidualnej i na zasadach wolnego rynku; rolą państwa ma być stworzenie norm prawnych dla takiego funkcjonowania oświaty, aby zapewnić jednostce swobodę działania i szansę wielostronnego rozwoju wraz z poczuciem odpowiedzialności za pracę nad sobą; państwo ma również zlikwidować swój monopol w dziedzinie wychowania na rzecz decentralizacji zarządzania oświatą oraz wprowadzić mechanizmy rynkowe w oświacie a zarazem zlikwidować różnice religijne, etniczne, rasowe w dziedzinie płci i kultury.

ideologia, która nie zaprzecza istnieniu nierówności i niesprawiedliwości, lecz zawiera przy tym immanentną wiarę w postęp; u jej podstaw leży przekonanie o pozytywnych funkcjach społecznych edukacji: kształci się ludzi racjonalnych i odpowiedzialnych, redukuje nietolerancję i uprzedzenia, stymuluje działania na rzecz wolności i sprawiedliwości.