jeden z wymiarów szkolnego środowiska uczenia się; pełni on następujące funkcje: komunikacyjną (służy jako narzędzie porozumiewania się z ludźmi), ekspresyjną (służy do wyrażania własnych myśli, uczuć, osobowości), ideacyjną (wpływa na sposób spostrzegania rzeczywistości i na sposób myślenia).

religia Żydów; także zespół wierzeń, wartości etycznych i postaw wynikający z tradycji i obyczajów narodu żydowskiego.

greckie kalós – piękny, agathós – dobry, szlachetny; ateński ideał wychowawczy, zgodnie z którym wychowanie powinno zapewnić „estetyczną” proporcję: harmonię i wszechstronność.

prawo samostwarzającego się losu człowieka, któremu podlega dusza.

(gr. nauczanie), w Kościele pierwotnym albo pouczenie dawane tym, którzy się przygotowali do przyjęcia sakramentu chrztu; albo książki do tego celu używane. Obecnie wyrazu tego używa się na oznaczenie pouczenia mającego na celu pogłębienie wiary chrześcijańskiej, nawet jeśli jest przekazywane ludziom już ochrzczonym; ostateczną odpowiedzialność za katechezę ponosi cała wspólnota.

akceptacja różnorodności teorii, wyjaśnień i propozycji jako zjawiska normalnego i pozytywnego; rezygnacja z narzucania innym wyimaginowanych praw i autorytarnego porządku; kategoria „różnicy” leży u podstaw działania pedagogicznego; wyraża przekonanie, że świat jest różny i ludzie w nim żyjący są różni a odmienność jest wyrazem bogactwa społeczeństwa, w którym żyjemy; różnice więc powinny być kultywowane a nie represjonowane.

zreformowana w duchu humanizmu szkoła wyższa; Philipp Melanchton dokonując reformy ustanowił wzorzec, którym stała się akademia w Wittenberdze, w której powstały nowe katedry: języka hebrajskiego i greckiego, poszerzone zostały wszystkie wydziały i zaczęło działać studium przygotowawcze do uniwersytetu, tzw. pedagogium.

charakterystyczna dla koncepcji Petersena forma pracy szkoły.

1) dostosowanie działalności przedsiębiorstwa do wymogów gospodarki rynkowej; 2) prowadzenie działalności z nastawieniem na zysk zwykle kosztem wartości indywidualnych i duchowych.

powołana do życia przez Sejm Rzeczypospolitej 14 października 1773 roku pierwsza w Europie magistratura szkolna, nie podlegająca żadnemu ministerstwu, lecz zależna wprost od Sejmu; większość jej członków stanowili najbardziej światli mężowie ówczesnej Polski.

odpowiedzialność, zgodność, uprawnienie do działania; w pedagogice jako zdolność do osobistej samorealizacji; kompetencje są podstawowym warunkiem wychowania jako zdolność do określonych obszarów zadań, jest ona uważana za rezultat procesu uczenia się.

zdolność rozumiejącego odnoszenia się do świata.