kierunek filozoficzny głoszący, że źródłem wszelkiej wiedzy jest doświadczenie; w pedagogice John Locke głosił słynną zasadę, że umysł dziecka jest czystą kartą (łac. tabula rasa).

inaczej neopozytywizm; jedna z odmian empiryzmu metodologicznego; empiryzm połączony z pozytywizmem, a później z ewolucjonizmem; według niego twierdzenia są sensowne tylko wtedy, gdy poddają się weryfikacji za pomocą kryteriów logicznych oraz przez doświadczenie.

ruch najbardziej światłych umysłów epoki oświecenia; nazywali oni siebie Stowarzyszeniem Ludzi Nauki; w latach 1751-1765 wydali 17 tomów zakrojonej z ogromnym rozmachem Encyklopedii albo Słownika rozumowanego nauk, sztuk i rzemiosł.

dział filozofii stawiający pytania o naturę ludzkiego poznania.

nurt konserwatywny pedagogiki amerykańskiej XX w. zwracający się w akademickim modelu kształcenia ku przyszłości i sięgający do realizmu i idealizmu.

uniwersalne zasady ustalania wartości.

zwana również ekoetyką, zajmuje się odpowiedzią na pytanie o właściwe, a więc moralne postępowanie człowieka wobec przyrody; za jej prekursorów możemy uznać św. Franciszka z Asyżu, Albera Schweitzera i Aldo Leopolda.

cecha Wielkich Opowieści, które redukują historię ludzkości do historii Zachodu, wiążąc los innych kultur z losem Europy i Stanów Zjednoczonych.

gromadzenie i wykorzystywanie informacji niezbędnych do udzielania odpowiedzi na szereg pytań o wartość realizowanego programu.

ocena wartości procesów i zdarzeń edukacyjnych.

ewaluacja, dzięki której można wielowymiarowo określić wartość programu, może być przeprowadzana w dowolnym momencie wprowadzania „nowej” oferty programowej w życie.

ewaluacja, dzięki której można określić wartość programu, może być przeprowadzana po zakończeniu jakiegoś cyklu edukacyjnego.