Słownik
| następne » | ||
kompulsywne zaburzenie osobowości (ang. compulsive personality disorder), zaburzenie osobowości, które odznacza się nadmierną koncentracją na regułach, rolach, drobiazgach i pracy oraz niezdolnością do wyrażania uczuć ciepła i czułości.
koneksjonizm (ang. connectionism), pierwotnie model uczenia się, w którym jednostką, jaka zostaje wyuczona, jest skojarzenie, nawyk lub związek między bodźcem i reakcją; we współczesnej psychologii, model procesów psychicznych oparty na analogii z neuronem, przy czym połączenia tworzą się między zbiorem węzłów (nodes); zob. model rozproszonego przetwarzania równoległego.
konformizm (ang. conformity), skłonność ludzi do przejmowania zachowań, postaw i wartości innych członków grupy odniesienia.
konsolidacja (ang. consolidation), proces, w wyniku którego zapamiętywana informacja jest stopniowo przekształcana z niestałego kodu pamięci krótkotrwałej w bardziej stabilny kod pamięci długotrwałej.
konstrukt osobisty (ang. personal construct), w teorii George'a Kelly'ego, interpretacja rzeczywistości przez podmiot; albo pogląd na temat tego, w jaki sposób dwa obiekty są podobne do siebie, a odmienne od trzeciego.
kontakt selektywny (ang. selective exposure), wybiórcze poszukiwanie źródeł informacji zgodnych z tym, w co pragniemy wierzyć; dostrzegamy i przetwarzamy więcej danych, które wspierają nasze przekonania niż danych z nimi niezgodnych.
kontekst odkrycia (ang. context of discovery), początkowa faza badania, w której obserwacje, przekonania, informacje i wiedza ogólna prowadzą do nowej idei lub odmiennego sposobu myślenia o jakimś zjawisku.
kontekst społeczny (ang. social context), ta część całego środowiska, która obejmuje innych ludzi, zarówno rzeczywistych, jak i wyobrażonych, interakcje, okoliczności, w jakich przebiegają te interakcje oraz niepisane reguły i oczekiwania rządzące sposobami odnoszenia się ludzi do siebie.
kontrakt behawioralny (ang. behavioral contract), jasno sformułowana umowa (często w formie pisemnej), określająca konsekwencje specyficznych zachowań; często opracowywana przed rozpoczęciem terapii w celu sprecyzowania warunków porozumienia między terapeutą i klientem.
kontrola bodźcowa (ang. stimulus control), sprawowanie kontroli nad występowaniem reakcji za pomocą wiarygodnego sygnału (bodźca dyskryminacyjnego), informującego o dostępności czynnika wzmacniającego.
| następne » |
Copyright © 1992 by Pearson Education. Wszelkie prawa zastrzeżone. Materiały z książki Philipa Zimbardo, Psychology and Life, 13th Edition, wydanej przez Allyn and Bacon, Boston, Massachusetts, USA nie mogą być publikowane i redystrybuowane bez pisemnej zgody.
