Oddziaływania słabe
Rozwiązanie tego problemu pozwalające jednocześnie przypisać kwarkowi 
słaby izospin zaproponowali S. Glashow, J. Iliopoulos i L. Maiani. Jeśli istnieje w przyrodzie czwarty kwark 
, to oprócz kwarkowego dubletu słabego izospinu 
można wprowadzić podobny dublet
 |
[84] |
gdzie 
, i uzupełnić prąd kwarkowy (78) o drugi człon zawierający dublet 
. Prąd neutralny (83) zostaje wtedy zastąpiony prądem
 |
[85] |
Eliminuje to problem zwiazany z rozpadem 
, gdyż pojawia się wtedy dodatkowy diagram pokazany na rysunku 38b, który daje do amplitudy przyczynek dokładnie skracający wkład od diagramu z rys. 38a.
Po wyeliminowaniu wiodącego wkładu do amplitudy prawdopodobieństwa rozpadu , amplituda ta wciąż nie musi znikać, gdyż istnieje też wkład pochodzący z oddziaływań wyższego rzędu naładowanych prądów kwarkowych postaci (78) z naładowanym prądem leptonowym (79) pokazany na rys. 39a, który sam nadal prowadziłby do zbyt krótkiego czas życia neutralnego mezonu 
.
){kind=small}
Rysunek 39. Rozpad .
(aby obejrzeć powiększony rysunek, kliknij w miniaturkę)
Na szczęście wprowadzenie dodatkowego kwarkowego dubletu słabego izospinu (84) rozwiązuje i ten problem: do amplitudy rozpadu wkład daje jeszcze dodatkowy podproces pokazany na rys. 39b. Gdyby masa kwarka była dokładnie taka sama jak masa kwarka 
to odpowiadające diagramom a) i b) wkłady do amplitudy rozpadu różniły by się tylko znakiem (jak widać z rysunku 39 pierwszy z nich jest proporcjonalny do 
, a drugi do 
) i całkowita amplituda rozpadu znikałaby! Ponieważ 
, amplituda w rzeczywistości nie jest równa zeru, ale jest silnie tłumiona co zgadza się z informacją eksperymentalną. Taki mechanizm tłumienia amplitud procesów zachodzących przez oddziaływania wyższego rzędu imitujących oddziaływania prądów neutralnych zmieniających zapach kwarków nazywa się mechanizmem GIM (Glashowa, Iliopoulosa, Maianiego).
W istocie żądanie dostatecznego tłumienia amplitudy rozpadu dzięki wzajemnemu skracaniu się przyczynków do niej pochodzących od diagramów 39a i b, pozwoliło teoretykom M.K. Gaillard i B.W. Lee oszacować poprawnie masę kwarka powabnego , zanim został on odkryty doświadczalnie.
