Oddziaływania elektromagnetyczne
Nieelastyczne rozpraszanie ![](ilustracje/kwarki_i_leptony/wzor736.gif)
Wraz ze wzrostem wartości szybko rośnie prawdopodobieństwo rozpraszania nieelastycznego (rozbicia protonu). Możliwe stają się różne procesy ekskluzywne, np. utworzenie rezonansu delta,
itd. Najłatwiej jest opisać proces inkluzywny, tj. taki, w którym nie interesujemy się szczegółowo pytaniem, jakie hadrony powstały w wyniku rozpraszania. Proces ten jest schematycznie pokazany na rysunku 10b. W najniższym rzędzie w stałej α najogólniejsza postać podwójnie różniczkowego przekroju czynnego wyraża się przez dwa nieelastyczne czynniki struktury
i
:
![]() |
[32] |
Wzór (32), podobnie jak wzór (27) zapisany jest przy użyciu zmiennych ,
,
zdefiniowanych w układzie spoczynkowym protonu. Ważne jest jednak to, iż definiowane przezeń czynniki struktury
i
są bezwymiarowymi funkcjami lorentzowskich skalarów
i
. Ponieważ końcowy stan hadronowy jest teraz wielociałowy, kąt rozproszenia
i energia
rozproszonego elektronu nie są już ze sobą powiązane. Dlatego też czynniki struktury
i
zależą w ogólności od dwóch zmiennych,
i
. Zależność przekroju czynnego od masy niezmienniczej hadronowego stanu końcowego
pokazana jest na rys. 13.
![](ilustracje/kwarki_i_leptony/rysunek13_tn.gif)
Rysunek 13. Zależność przekroju czynnego na rozpraszanie dla E = 4.879 GeV i kąta rozproszenia elektronu
od energii
końcowego elektronu lub od masy niezmienniczej
końcowego stanu hadronowego. Maksimum (zmniejszone 15-krotnie) przy
4.5 GeV odpowiada elastycznemu rozpraszaniu elektronu (
). Pozostałe maksima odpowiadają utworzeniu rezonansów, będących stanami związanymi pionu i nukleonu
(aby obejrzeć powiększony rysunek, kliknij w miniaturkę)
Wyraźnie widoczne są na nim maksima przekroju czynnego odpowiadające formacji krótkożyciowych stanów rezonansowych.