1. (gr. nauka o człowieku), interpretacja ludzkiego istnienia (jego początku, natury i przeznaczenia) w świetle wiary chrześcijańskiej; 2. biologia porównawcza człowieka; nauka o zmienności jego cech fizjologicznych i anatomicznych w czasie i przestrzeni; bada filogenezę i ontogenezę człowieka oraz zróżnicowanie rasowe.

sprzeciw wobec scjentystycznych i materialistycznych koncepcji, które zróżnicowanie kultury ludzkiej próbowały sprowadzić do kilku określonych i kontrolowanych cech genetycznych.

wywodzi się z łacińskiego słowa educare, wskazującego pierwotnie na zjawisko „wydobywania na jaw” czy też „prowadzenia czegoś ku górze”; jako takie zostało odniesione do ogółu oddziaływań międzygeneracyjnych kształtujących zdolności życiowe: fizyczne, poznawcze, estetyczne, moralne i religijne, prowadzące człowieka „ku górze”, a więc czyniące z niego istotę dojrzałą duchowo.

dyscyplina filozoficzna zajmująca się badaniem, objaśnianiem i wewnętrzną interpretacją źródeł pisanych, tekstów.

(gr. nauczanie), w Kościele pierwotnym albo pouczenie dawane tym, którzy się przygotowali do przyjęcia sakramentu chrztu; albo książki do tego celu używane. Obecnie wyrazu tego używa się na oznaczenie pouczenia mającego na celu pogłębienie wiary chrześcijańskiej, nawet jeśli jest przekazywane ludziom już ochrzczonym; ostateczną odpowiedzialność za katechezę ponosi cała wspólnota.

(zwana również metodą wiedeńską), metoda za sprawą której na początku XX wieku zaczęły dokonywać się zmiany w katechetyce niemieckiej Nazwa wyraża z jednej strony koncentrację na analizie metodyki przekazu religijnego, z drugiej odwołuje się do kongresów katechetycznych poświęconych tej kwestii, odbywających się w Monachium (i Wiedniu).

nurt badań i swoista dyscyplina naukowa zajmująca się zagadnieniami praktyki i teorii szeroko pojętych procesów edukacji i socjalizacji religijnej. Pojęcie „pedagogika religii” nie tyle wskazuje na jasno zdefiniowaną dyscyplinę naukową, lecz na swoisty przedmiot badań, a więc na procesy szeroko pojętej edukacji i socjalizacji religijnej oraz związane z nimi zadania badawcze wyznaczane przez przyjętą wizję człowieka, a także Kościół i społeczeństwo, od których nie może abstrahować ani teologia, ani pedagogika.

zjawisko różnorodnie definiowane i opisywane z wielu perspektyw.

dyscyplina normatywna dotycząca Boga (bogów), powstająca na gruncie danej religii, podejmująca wykład, interpretację i obronę jej twierdzeń i zasad. Najbardziej rozwinięta jest teologia chrześcijańska, składają się na nią: teologia katolicka, teologia prawosławna, teologia protestancka; różnią się one między sobą koncepcją dogmatyczną, soteriologiczną i koncepcją struktury Kościoła.

teologia zwracająca uwagę na: przejście od studiowania Pisma Świętego i teologii systematycznej do przepowiadania i nauczania religii, praktykowanie życia liturgicznego i sakramentalnego, udzielanie rad w dziedzinie moralnej i duchowej, troskę o ludzi mających szczególne potrzeby (np. o uchodźców, narkomanów, chorych, podeszłych wiekiem i umierających), walkę o sprawiedliwość i pokój, opiekę nad ludźmi w różnym wieku i w różnych sytuacjach życiowych.

wiedza projektująca określone działania, służące osiąganiu założonych celów.