Po zapoznaniu się z treścią tego rozdziału student powinien umieć:

1. określić, na czym polega podejście do pedagogiki religii wynikające z tradycji Europy kontynentalnej;
2. scharakteryzować pedagogikę religii uprawianą w tradycji anglosaskiej;
3. wymienić sposoby rozumienia pedagogiki religii, jakie można wyróżnić w zależności od przyjętej definicji jej statusu naukowego i określenia przedmiotu badań;
4. wskazać na czym polega alternatywny model pedagogiki religii, w jakich krajach się on rozwija i co stanowi dla niego punkt odniesienia;
5. określić, kto po raz pierwszy wprowadził nazwę „pedagogika religii” do użycia naukowego i jak proponował ją rozumieć;
6. scharakteryzować zjawisko umiędzynarodowienia pedagogiki religii;
7. wskazać początki pedagogiki religii w Polsce oraz źródło inspiracji dla jej pojawienia się w naszym kraju;
8. wyróżnić trzy główne nurty w badaniach procesów edukacji religijnej, które uwidoczniły się w latach dziewięćdziesiątych XX wieku w Polsce;
9. przedstawić najważniejsze założenia i przesłanki, jakie przyjmują koncepcje pedagogiczno-religijne;
10. scharakteryzować antropologię religijną ujmowaną jako podstawa edukacji;
11. scharakteryzować przesłankę pedagogiki religii, zgodnie z którą „człowiek stanowi podmiot edukacji”;
12. przedstawić rozumienie edukacji w pedagogice religii;
13. scharakteryzować edukację rozumianą jako egzystencjalna hermeneutyka tekstów;
14. porównać dwa znaczenia edukacji występujące w pedagogice religii jako egzystencjalna hermeneutyka tekstów i jako hermeneutyka doświadczeń;
15. przedstawić pojmowanie dialogu w pedagogice religii.