jedna z bardziej nowoczesnych, wartościowych, lecz rzadko wykorzystywanych technik oceniania; dzięki niej nauczyciel ma możliwość sprawdzania kompetencji uczniów poprzez aplikowanie wiedzy szkolnej w realnym życiu; prace uczniów ujawniają operacyjność wiedzy i zdolności oraz umiejętności uczniów nie poddające się pisemnemu czy ustnemu ocenianiu.

okazja do gromadzenia danych służących ocenie zarówno pracy jednostkowej, jak i grupowej; mogą mieć charakter przedstawienia teatralnego, wieczoru poezji, panelu dyskusyjnego czy sesji własnych dokonań; ze względu na widowiskowość wydarzenia, a także jego związek z realnym życiem i szczególnego rodzaju zaangażowanie uczniów, formie tej przypisuje się wysoką wartość służącą wzrostowi ich motywacji i zainteresowaniu nauką.

żywe techniki gromadzenia informacji do oceny ucznia; najczęściej służą one analizie dotychczasowych osiągnięć danego ucznia, wspólnemu określaniu jego dalszych i bliższych celów edukacyjnych, formułowaniu kryteriów powodzenia i sposobów ich realizacji; techniki te mogą być stosowane w nauczaniu wszystkich przedmiotów i na wszystkich poziomach; ich zaletą jest indywidualne poświęcenie uwagi zaletom ucznia.

pojęcie statystyczne odnoszone do testu; przyjmuje ona postać liczbowego wskaźnika stabilności oraz wysokich korelacji z wynikami równoważnych form testu i pomiędzy różnymi elementami pojedynczego testu.

rodzaj czynności podejmowanych przez nauczyciela w celu gromadzenia materiału empirycznego, umożliwiającego następnie szacowanie różnych aspektów uczenia się; dobór technik oceniania zależy przede wszystkim od postawionego celu oceniania.

inaczej: standaryzowany; test konstruowany przez profesjonalistów w określonym celu; z reguły spełnia wymóg standaryzacji.

test służący do porównania osiągnięć ucznia do pewnych ustalonych wcześniej poziomów wykonania, czyli kryteriów.

test służący do oceny osiągnięć danego ucznia w relacji do osiągnięć reprezentatywnej grupy uczniów dobranej do normowania testu.

testy tworzone w konkretnym celu, dopasowane do warunków lokalnych i szczególnych potrzeb edukacyjnych.

cecha testu, o której mówimy wtedy, gdy mamy pewność, że ocenia on to, co powinien oceniać; składa się na nią: odpowiedniość, sensowność, konkretność potencjału diagnostycznego oraz użyteczność i adekwatność wnioskowania.

najbardziej otwarta forma pisemnego sprawdzianu, dopuszczająca najwyższy stopień swobody ucznia; zawiera w sobie potencjał kształtujący.