jedna z form kształcenia, składały się na nią: myślenie, oglądanie, rozważanie i odczuwanie.

jedna z form kształcenia, składały się na nią: swobodna rozmowa, praca, zabawa i uroczystości.

charakterystyczna dla koncepcji Petersena forma pracy szkoły.

proces, któremu Petersen przypisywał znaczenie wychowawcze, cechą charakterystyczną kształcenia był brak sztywnego programu nauczania, przedmiotem pracy szkolnej były tematy aktualnie wysuwane przez grupę, jednocześnie ukierunkowywane niepostrzeżenie przez nauczyciela.

jeden z kierunków reformy według zasad nowego wychowania, realizowany od 1924 roku; szkoła eksperymentalna Petersena tworzyła wspólnotę życia i pracy wzorowaną na rodzinie, nie było w niej podziału na klasy i przedmioty nauczania; uczniowie tworzyli wspólnoty, z których pierwsza i druga obejmowała zwykle po 3 roczniki a wyższa po 2 roczniki; oprócz dzieci w skład wspólnoty wchodzili nauczyciele i rodzice; plan ten wysuwa wychowanie przed nauczaniem, a nauczanie opiera na opracowywaniu kolejnych tematów.

pojmowanie historii jako spełnienia się boskich zamiarów wobec ludzkości; pogląd, zgodnie z którym losami świata, społeczeństwa i jednostki kieruje bezustannie opatrzność.

według Ludwika Chmaja stanowisko, które główny cel wychowania upatruje w przystosowaniu dziecka do rzeczywistości, tj. w takim jego urobieniu i ukształtowaniu, by mogło całkowicie podołać jej wymaganiom.

opozycja idealizmu; według Bogdana Suchodolskiego realizm kieruje się zasadą, że kształtowanie człowieka ma się odbywać w związku z realnymi zadaniami, które jako obywatel i zawodowiec będzie musiał podjąć i wykonać w życiu.

wszechstronny duchowy związek ludzi wynikający z naturalnego popędu; jest ona źródłem wszelkiej twórczej siły, zatem powinna stać się celem życia.

według Petera Petersena taki sam fakt, jak życie, w gruncie rzeczy całkiem tak samo nie dający się wyjaśnić; funkcja, obejmująca całą rzeczywistość, która sprawia to, co w człowieku nazywamy uduchowieniem, uczłowieczeniem, osobowością.