podejście, które powstało w rezultacie żądań różnorodnych (etnicznych) grup mniejszościowych, zmierzających do zdobycia – przez polityczny patronat – swobodniejszego dostępu do edukacji i dyplomów.

podejście odwołujące się do tradycji ideologii laissez faire, eksponujące decydujące znaczenie indywidualnego współzawodnictwa na rynku dyplomów.

podejście, w którym rolę dystrybutora dyplomów przyjmuje rząd, który dokonuje różnorodnych interwencji zorientowanych na wyrównywanie dostępu do edukacji.

źródło niepowodzeń edukacyjnych tych dzieci, które znajdują się w środowiskach oderwanych od głównego nurtu kultury, przekazujących im sprzeczne ze społecznym konsensem, patologiczne wartości.

ideologia, która nie zaprzecza istnieniu nierówności i niesprawiedliwości, lecz zawiera przy tym immanentną wiarę w postęp; u jej podstaw leży przekonanie o pozytywnych funkcjach społecznych edukacji: kształci się ludzi racjonalnych i odpowiedzialnych, redukuje nietolerancję i uprzedzenia, stymuluje działania na rzecz wolności i sprawiedliwości.

sytuacja, w której status społeczny jednostki zależy od jej udokumentowanych osiągnięć.

zwolennicy pluralizacji edukacji wyższej, akceptujący jednocześnie hierarchię statusu, i to zarówno w ramach systemu uniwersyteckiego, jak i między poszczególnymi sektorami kształcenia.

zwolennicy tradycyjnego sposobu wyłaniania elit społecznych.

zjawisko polegające na tym, że w toku upowszechniania się wyższego wykształcenia następują procesy inflacyjne, polegające na traktowaniu samego dyplomu jako wartości samoistnej na rynku pracy i statusów, oderwanej od merytorycznej zawartości kompetencji związanych z tym dyplomem.

eksponowanie roli ilorazu inteligencji jako czynnika sukcesu edukacyjnego i generalnie – życiowego.

odtwarzanie istniejącego w społeczeństwie systemu statusów.

zjawisko polegające na tym, że dzieci osób z dyplomami akademickimi zdobywają dyplomy, dzieci robotników kończą zwykle edukację na szkole zawodowej.