określenie tematów; jest to praca w terenie polegająca na gromadzeniu materiałów, jak i spotkania dyskusyjne, w trakcie których prezentowane materiały stają się pretekstem do zestawiania różnych poglądów i stanowisk odnośnie do omawianych kwestii.

obserwacja tego, jak żyją i jak konstruują swój obraz rzeczywistości przyszli uczniowie.

przeniesienie uprawnień organów centralnych na organy terenowe.

roztrząsanie, rozważanie, dochodzenie do wspólnego rozwiązania.

gromadzenie i wykorzystywanie informacji niezbędnych do udzielania odpowiedzi na szereg pytań o wartość realizowanego programu.

ewaluacja, dzięki której można wielowymiarowo określić wartość programu, może być przeprowadzana w dowolnym momencie wprowadzania „nowej” oferty programowej w życie.

ewaluacja, dzięki której można określić wartość programu, może być przeprowadzana po zakończeniu jakiegoś cyklu edukacyjnego.

proces przekształcania abstrakcyjnego opisu systemu lub programu na obiekt fizyczny.

podstawowe oznaki tej kultury (w odniesieniu do edukacji) związane są z pozycją nauczyciela jako urzędnika państwowego, monopolem państwa w dziedzinie edukacji, centralną alokacją szkół w niektórych krajach.

model kreowania programu; ukazuje on kolejne etapy postępowania, koncentruje się głównie na celach i zadaniach, wzorach, realizacji i ewaluacji; w wersjach wzbogaconych dodaje się jeszcze takie elementy, jak podstawa pojęciowa, diagnoza, dobór treści, doświadczeń oraz utrzymywanie funkcjonowania programu.

model kreowania programu, akcentuje dynamiczny charakter programu, nieustanne doskonalenie, zmianę, stawanie się wynikające z konieczności uwzględniania realiów czy wzbogacania się wiedzy psychologicznej itp.

model kreowania programu; wskazuje się w nim najczęściej graficznie, kolejne przedsięwzięcia działające jako subsystemy „na wejściu”, w fazie przetwarzania i na „wyjściu”.