inaczej nauczanie globalne, łączne. Kierunek dydaktyczny traktujący treści i metody pracy w klasach początkowych jako określone całości tematyczne, które obejmują różne treści, zgodnie z tym, jak występują one w życiu, a nie jako odrębne przedmioty nauczania.

inaczej nauczanie całościowe.

Nowa Era, Era Wodnika; konglomerat bardzo różnych postaw i ruchów przeciwstawiających się zracjonalizowanej i stechnokratyzowanej kulturze Zachodu.

reformatorski ruch pedagogiczny, rozwijający się w I połowie XX wieku w wielu krajach Europy. Zmierzał on do odnowy szkoły, treści i metod kształcenia oraz wychowania.

koncepcja nauczania i wychowania dzieci zaproponowana przez belgijskiego lekarza i pedagoga Ovde’a Decroly.

dyscyplina i kierunek badań pedagogicznych zmierzający do porównywania organizacji i społecznego funkcjonowania systemów oświatowo-wychowawczych w poszczególnych krajach i regionach świata. Zwana inaczej pedagogiką systemów powszechnego kształcenia czy polityką oświatową.

system organizacji pracy szkolnej, którego nazwa wywodzi się od miasta Dalton (USA, stan Massachusetts), wprowadzony przez Helen Parkhurst w latach 1919-1920.

stworzona przez Antona Josepha Sickingera koncepcja doboru pedagogicznego na podstawie uzdolnień dzieci.

zmiana ustroju, treści i organizacji całego systemu szkolnego lub niektórych jego części. Spowodowana przez przeobrażenia życia społeczno-gospodarczego kraju oraz konieczność dostosowania do nich działalności szkolnictwa.

inaczej ustrój szkolny.

nazwa różnych kierunków pedagogicznych, których wspólnym założeniem było przeciwstawienie się szkole jednostronnie intelektualistycznej oraz powiązanie nauczania z różnymi formami aktywności i pracy twórczej uczniów.

United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization; Organizacja Narodów Zjednoczonych do spraw Oświaty, Nauki i Kultury. Wyspecjalizowana agenda ONZ, z siedzibą w Paryżu, założona w 1946 r.