refleksja będąca efektem wstrząsu, którego doznaje praktyk zaskoczony nieoczekiwanym pojawieniem się w sytuacji, w której działa, jakiegoś nowego elementu; postawiony wobec konieczności „ogarnięcia” tego co się dzieje, może zatrzymać się na chwilę w „środku działania” i pomyśleć o tym, co robić dalej.

według D. Schöna procesy myślowe uruchomione podczas „poznawania w działaniu”, nie poddające się łatwo werbalizacji czy eksplikacji, będące jednak przedmiotem refleksji i opisu dokonywanego przez praktyka już po zaistnieniu wydarzenia.

plan zajęć charakterystyczny dla projektów interdyscyplinarnych.

rodzaj słuchania, który dostarcza estetycznej przyjemności, np. słuchanie dźwięków muzycznych, pochodzących ze świata przyrody, rytmu słów w recytowanym poemacie.

rodzaj słuchania występujący podczas dyskusji, kiedy to gwałtownie zmieniają się role mówiącego i słuchającego.

rodzaj słuchania, w którym słuchacze podążają za ekspozycją, śledzą tok wywodu, ponieważ spodziewają się uzyskać ważne dla siebie, z punktu wykonywanego zadania, informacje.

rodzaj słuchania, w którym ma miejsce koncentrowanie się nie tyle na sensie (znaczeniu), ile na dźwięku.

ogólne podejście do pracy z uczniem, będące funkcją wiedzy naukowej i potocznej, przekonań i postaw ukształtowanych na bazie doświadczeń edukacyjnych oraz aktualnych warunków społecznych i materialnych szkoły.

styl nauczania, dla którego kluczowe jest założenie, że wiedza „nie przychodzi” do szkoły z zewnątrz, ale jest tworzona w procesie interakcji nauczyciela i ucznia; uczeń jest traktowany jako badacz, korzystający z wielości źródeł oraz używający własnego języka i wyobraźni do uzyskiwania coraz lepszego rozumienia świata (tworzenia jego obrazu).

styl, w którym nauczanie jest pojmowane jako rodzaj sztuki; polega ono bardziej na wspieraniu, zachęcaniu, ułatwianiu, byciu po stronie ucznia, podążaniu za nim, niż na nauczaniu sensu stricto; w centrum tego stylu znajduje się pojmowanie nauczania jako tworzenia warunków, w ramach których jednostka osiąga samoaktualizację i autentyczność.

styl nauczania, w którym punkt ciężkości jest ulokowany po stronie nauczyciela, to on pełni w procesie nauczania/uczenia się kierowniczą rolę; w stylu zamkniętym dużą wagę przywiązuje się do treści kształcenia, dzielenia ich na małe porcje, unikania wszelkich tematów „pobocznych”, mogących utrudnić trzymanie się wyznaczonego programem kursu; kontakt między nauczycielem a uczniem cechuje dystans, nauczyciel pracuje z całą klasą (nie różnicuje zadań).

zastąpienie sytuacji rzeczywistej przez jej model w celach zabawowych (gra symulacyjna) bądź dydaktycznych.