Homo erectus
Homo erectus, człowiek wyprostowany; do lat 50. określany jako Pithecanthropus erectus, kopalna forma człowieka z dolnego i środkowego plejstocenu (ok. 1,9 mln–400 tys. lat), znana z Afryki, Azji (pierwsze znalezisko z Trinil na Jawie w 1891 roku) i prawdopodobnie Europy; uważana za pierwszego → hominida, który opuścił Afrykę zasiedlając inne kontynenty Starego Świata. H.e. charakteryzował się m.in.: pojemnością puszki mózgowej 750 –1225 cm3, grubymi kośćmi sklepienia czaszki, wydatnymi wałami nadoczodołowym i potylicznym, prognatyzmem zębodołowym, żuchwą pozbawioną bródki i wysokim wzrostem. H.e. był zbieraczem, łowcą i padlinożercą, produkującym narzędzia kamienne tzw. kultury aszelskiej i umiejącym posługiwać się ogniem. W dolnym plejstocenie występował równocześnie z "lw;masywnymi"up; → australopitekami i → Homo habilis. Na ogół jest uznawany za etap przejściowy w ewolucji człowieka pomiędzy H. habilis i → Homo sapiens; przez niektórych antropologów dzielony na 2 gatunki (H. erectus i → Homo ergaster), przez innych włączany do ewolucyjnego gatunku H. sapiens.
