fauna ujść hydrotermalnych
fauna ujść hydrotermalnych, zespoły zwierzęce wykryte w końcu lat 70. XX wieku w pobliżu miejsc erupcji gorącej wody (300–400°C), zwanych ujściami lub kominami hydrotermalnymi, towarzyszących strefom rozprzestrzeniania skorupy ziemskiej lub strefom subdukcji płyt tektonicznych (→ dryf kontynentów), położonych w obrębie dna oceanicznego na znacznych głębokościach; unikatowymi cechami tej fauny są: 1) duża biomasa, porównywalna z najbardziej produktywnymi ekosystemami Ziemi, 2) endemiczność (niemal 90% wykrytych zwierząt to gatunki nowe dla nauki, nieznane z innych środowisk), 3) adaptacje fizjologiczne i biochemiczne umożliwiające życie w wysoko toksycznym środowisku przesyconym siarczkami (→ zwierzęta sulfofilne) i metalami ciężkimi oraz 4) niezwykłą organizacją łańcuchów troficznych, opartych na produkcji pierwotnej chemoautotroficznych bakterii; u licznych zwierząt f. u. h. wykryto symbiotyczne powiązania z bakteriami chemoautotroficznymi, w skrajnych wypadkach prowadzące do całkowitej (rurkoczułkowce z grupy Vestimentifera) lub znacznej (niektóre małże i ślimaki) redukcji przewodu pokarmowego i odżywianiu się z udziałem chemoautroficznych symbiontów żyjących w ciele zwierzęcia–gospodarza w specjalnych komórkach (bakteriocytach), zlokalizowanych w wyspecjalizowanych tkankach (trofosoma rurkoczułkowców) lub zmodyfikowanych skrzelach (małże, ślimaki).
