przewód przyśródnerczowy
przewód przyśródnerczowy, przewód Müllera, parzysty przewód wykształcający się w czasie rozwoju → nerki kręgowców; powstaje jako przewód zachowujący związek z → przednerczem, rozwijający się z nabłonka mezodermalnego i biegnący równolegle obok → przewodu śródnercza; jest zawiązkiem żeńskich dróg płciowych; u samic kręgowców niższych, a także gadów, ptaków i stekowców przewody okołośródnerczowe stają się jajowodami, u ssaków łożyskowych można w nich wyróżnić części głowowe (początkowe), które stają się niezależnymi jajowodami, środkowe, które łączą się w różnym stopniu w zawiązek macicy (dwudzielnej, dwurożnej lub u naczelnych pojedynczej) oraz ogonowe (końcowe), która zespalają się i tworzą górną część pochwy (u torbaczy całe drogi płciowe samic są parzyste); u samców p. o. ulegają uwstecznieniu, u ssaków z ich pozostałości tworzą się narządy dodatkowe: przyczepek jądra, przyczepek najądrza i łagiewka sterczowa.
